Selim Erdem

Kara bir gölge gibi takip etti beni ve kim olduğumu bana hep hatırlattı; bir diğer deyişle aslında kim olduğumu unutmama asla izin vermedi. Nasıl mı yaptı bunu? İlk önce hatıralarla. Kimliğimiz bir bina gibi tuğla tuğla örülürken başımıza gelen kayda değer olaylar bizim sonradan hatıra dediğimiz hatırlama anlarına dönüşürler. Ve hatıralar çoğunlukla güzeldir. İlk gerçekleştirdikleri anda olmasa bile zaman üzerlerine güzel bir cila çektiğinde, hatıraların hatırlaması ve daha önemlisi üzerine konuşulması daha kolay gelir. Kelimenin kökenine vurgu yapar biçimde “Hatırlıyor musunuz?” sorusu ile başlayan bir sohbet herkesin aynı yaşadığı ama herkesin yine farklı şekilde hatırlayıp anlattığı bir hatıranın fitilini ateşler. Bu fitil kimilerimizin zihninde hayran hayran izlediğimiz coşkulu bir havai fişek gösterisini ateşlerken kimimizin kimliğine de kale duvarında gedik açan bir top gibi zarar verir. Farz edelim ki bu hatıra sizin bir sarhoşluk anında merdivenden düşmeniz olsun. Sohbeti aça...

  Bu yazıda kullanmak üzere görseller aratırken, tuhaf bir durum dikkatimi çekti: felaket diye kafamızda canlandırdığımız durumlar benim “toplumsal yıkım” olarak adlandıracağım manzaralardı sadece. Yıkılmış şehirler, üzerinde ölü balıkların gezdiği kirlenmiş nehirler, artık ne felaketse içinde oynayacak çocukların bile kalmadığı virane parklar… Ben bu görsellerden, bir felaket ancak zarar verdiği kişi sayısı nispetinde tehlikeli sayılır ve umursanır diye anladım. Halbuki bu düşünce yazmak istediğim yazının ana fikri ile çelişiyordu çünkü ben kişisel ve bencil felaketlerden yola çıkmak istiyordum. Aslında büyük ya da küçük, toplumsal ya da bireysel bütün felaketlerin ortak bir özelliği vardır: anilikleri, yani beklenmedik bir anda hatta en olmadık anda hayatımızı ya da hayatlarımızı mahvetmeleridir. Bu kimimiz için birinin kaybı, kimimiz için bir doğal afet, kimimiz için bir ayrılık haberidir ama işin sonu hep felakettir. Felaketleri felaket yapan ise bizi apansız ve hazırlıksız yak...