SELAMLAMA

İnsanoğlunun kendini ifade etmeye bu kadar düşkün olduğu başka bir çağ daha yaşanmamıştır herhalde. İlkel atalarımızın mağara duvarlarına çizdikleri resimleri bu işin başlangıcı olarak alırsak çok da yol kat ettiğimizi söylemek mümkün. Geldiğimiz noktada ise bu araçlar o kadar çok ki saymak mümkün bile değil. Tüm sosyal medya platformları, yazdığımız bir mektup, bir e-postadan tutun da giydiğimiz kıyafete, yediğimiz yemeğe, hatta yemek yeme şeklimize kadar her şey bir kendini ifade etme aracına dönüştü. İnsanların sahip oldukları ya da yaptıkları (ya da tercihen yapmadıkları) her şey ile kendi farkını göstermeye çalıştığı bu bol mesajlı ve gürültülü dünyada sesini duyurmak da bir o kadar zor hale geldi.

Bu son yazdığım durumdan sanırım ben de mustaribim. Öyle ki içimden bir dürtü yıllarca kendim için yazı yazıp kimse tarafından okunmamaya razı olmadı ve bu blogu oluşturmaya karar verdim. Basitçe ifade etmek gerekirse ben de kendimi ifade etme ihtiyacı hissettim; hepsi bu kadar.

Bu blogda neler olacak? Sadece ben ve her türden yazılarım… Ve bir tek şeyin garantisini verebilirim: siyasetle ilgili yazmamak için elimden geleni yapacağım. 

Sevgilerimle…


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kim Olduğunu Biliyorum

Resim
Kara bir gölge gibi takip etti beni ve kim olduğumu bana hep hatırlattı; bir diğer deyişle aslında kim olduğumu unutmama asla izin vermedi. Nasıl mı yaptı bunu? İlk önce hatıralarla. Kimliğimiz bir bina gibi tuğla tuğla örülürken başımıza gelen kayda değer olaylar bizim sonradan hatıra dediğimiz hatırlama anlarına dönüşürler. Ve hatıralar çoğunlukla güzeldir. İlk gerçekleştirdikleri anda olmasa bile zaman üzerlerine güzel bir cila çektiğinde, hatıraların hatırlaması ve daha önemlisi üzerine konuşulması daha kolay gelir. Kelimenin kökenine vurgu yapar biçimde “Hatırlıyor musunuz?” sorusu ile başlayan bir sohbet herkesin aynı yaşadığı ama herkesin yine farklı şekilde hatırlayıp anlattığı bir hatıranın fitilini ateşler. Bu fitil kimilerimizin zihninde hayran hayran izlediğimiz coşkulu bir havai fişek gösterisini ateşlerken kimimizin kimliğine de kale duvarında gedik açan bir top gibi zarar verir. Farz edelim ki bu hatıra sizin bir sarhoşluk anında merdivenden düşmeniz olsun. Sohbeti aça...
Devamı

Gülüş

Resim
Bir masanın etrafına toplanmışız. Etrafta uzun süredir görmediğimiz arkadaşlarımız... Yeni veya yeniden yapmaya başladığımız şeylerden heyecanla konuşuyoruz. Bu mutlu ortamın hakkını vermek için konularımızı özenle seçiyoruz ki tatsız mevzular açılmasın. Biraz sonra bir garson mekana gelirken mutfağa bıraktığımız pastayı üzerinde yanan mumlar ve maytaplar ile masamıza getirdiğinde herkesin yüzünde bir gülümseme oluşuyor. Ya da bir şaka duyduğunuzda… Mutlu bir haber aldığınızda… Yüzümüzde yine böyle bir gülümseme oluşmaz mı? Oluşur elbette. Ve bunun gibi binlerce durum sayabiliriz yüzümüze bir gülümseme konduracak. Ama bir de sokak vardır. İnsanların her zaman gülümseyerek gezmediği…Ya da akşamları bir bardak çay ya da kahve ile televizyon karşısına oturduğumuzda yüzümüzde illa bir gülümseme olmaz. Peki daha önce hiç gülmedik mi? Neden gülümseyerek gezemeyiz etrafta? Güldük elbet ama o güzel yüz ifadesini sürekli tutmak imkânsızdır açıkçası.  Bizi gülümseten bir andan sonra o gülüş ...
Devamı

Ağrı

Resim
  Ben bedenimde bir ağrı ile doğdum. Daha kendini bile bilmeyen bir bebekken  kahrolasıca ağrı bana neler etti bilmiyorum ama onu tüm varlığı ile ilk kez hissettiğim anı daha dün gibi hatırlıyorum. Bir bahar günü okulu ekip de kuzu kulağı toplamaya gittiğimizde tanıştım ilk kez. Gri kumaş pantolonlu paçalarımızı ıslatan yemyeşil tarlalardan geçtik de hiçbirimizin aklına ertesi gün hocadan yiyeceğimiz dayak gelmemişti. Her yer alabildiğine bahar… Yaşımızdan ve halimizden o kadar mutluyduk ve ölümden öyle uzaktık ki Azrail çıksa karşımıza bir gülümseme ile devirecektik. Yahut hiç bunlara gerek kalmadan onu çocuk aklımızla görmezden gelecektik ki çok şükür karşımıza çıkmaya cesaret edemedi. Yalnızca arkadaşlardan biri sakarca ayağını taşa takıp çürük tahta bir köprü ile daha yeni üzerinden geçtiğimiz azgın nehre kendini kaptırayazdı. Hüzünlü bir kuzu meleyişinin çınlattığı dağların arasındaki bol otlu tarlaya ulaştığımızda duygumuz yorgunluk ve mutluluk idi. Bol bol yedik… Ekşili...
Devamı